nie ogarniam widma wniebowziętej eksplozji
gwiazdy w otoczce zielonej elipsoidy
gazów porozrzucanych w wielokrotnym halo
jako barwne epitafium po supernowej

jednooki kocur zamrugał białym karłem
czochrany w czarny grzbiet grawitacyjną falą
jądro wybuchu skupia się na fuzji myśli
przechodzi z jasnością absolutną w konkluzję

że podobną aurę ma fibromiaglacja
uogólniam ból z rozlaną tkliwością doznań
w moim kosmosie ukrytym głęboko w jaźni
czuję jak się otwiera nowe Kocie Oko

samotna
17.03.2017 r.