otuliłam się cała ciszą monsteru
ukryłam każdy życia blask i promień
a rozmawiać pragnę o wszystkim
czuć smak błękitu bo oczu błękit
całym rozgwieżdżonym niebem
późną nocą muzyką milczenia

zawieszona na huśtawce niepewności
tulę serce zrozpaczone zawsze moje
tańcem odkrywam pierzynę poranka
czuję na nagich stopach dźwięk rosy
rozpoznaję pojedyncze nuty szczęścia

zasypiać ciepłem pragnę upojona
spokojem pewności nareszcie wolna
by zmieniając pozycję nie przegapić ciebie
a tulić sylabami duszy głoski nieparzyste
by chłodu nie poczuć utraty scalenia
patrząc w uśmiech snu gdyś obok
chcę blasku porannych promieni słońca
liczyć pasma twoim błękitem ramion

uczucie i zaufanie od nowa maluję
a obraz trwały garncarzowi w dłonie
powierzam na rzeki tay barwach płynę
uczciwie wzruszeniem graweruję słowa
w sercu aż wreszcie krzyczę niech słyszą
to łzami szczęścia eksplodują nasze chwile
Wybaczeniem ocalone z suszy zapomnienia

Kamilla.

10.004.2016 r.
fot/własnego autorstwa