Ziemia przeżera minione dekady,
i tylko zapach magnolii nad głową,
łagodzi smutek fizycznej utraty,
tych, którzy oczy zamknęli zbyt młodo.

Samotne bluszcze zjadają pomniki,
w geście przyjaźni oplatają płoty.
Szarość skrywają dumne słoneczniki,
proste, jak gdyby czekały na rotę.

Poprzez korony rozłożystych dębów,
co straż trzymają pośród starych mogił,
promienie słońca zaświeciły w miejscu,
gdzie jeszcze trawa skrawek ziemi zdobi.

Wkrótce wyrośnie na niej grób kolejny,
który pochłonie nowe pokolenie.
A żołądź, który tworzy płaszcz korzenny,
w ułamku wieku ochroni go cieniem.

Sławomir, 09.03.2017 r.

Zdjęcie z Google