Śnieżnobiałe łany puchu obrodziły pola, łąki,
skute lodem wodne światy, ryby na dnie w śnie głębokim.
Gdzie szum rzeki, szelest liści? Gdzie bociany i skowronki?
Widać tylko sople lodu i odbite w śniegu kroki.

Ciężkie pługi przez noc całą nonszalancko czyszczą drogę,
gnają między chodnikami  pośród domostw i osiedli.
Drzewa gną się pod ciężarem, jakby chciały ćwiczyć jogę,
a świerk macha igiełkami stojąc dzielnie pośród bieli.

W święta wraz z wieczorną gwiazdką zima zajrzeć nie raczyła,
gdy ucichło petard krocie z nowym rokiem szła pod rękę.
Chociaż sroga i obfita piękny widok nam sprawiła,
rozłożyła płaszcz przed domem i za oknem macha z wdziękiem.

Sławomir, 04.01.2016 r.